Indien die zondag in november 2008, waar ik met Bartko de Gentse z6sdaagse heb gewonnen, dag 0 was, en de maandag daarop dag 1, dan zitten we nu aan dag 986!
Ik heb al die dagen, dag na dag, op de kalender geteld.
Zaterdag 6 augustus 2011. Ik mag weer koersen (in het buitenland).
Vanaf 27 januari 2012, mag ik ook weer koersen in België (behoudens weer een andere beslissing in tussentijd). Hoe dat zo kan/komt? Omdat ik het heb aangedurfd op te komen voor mijn rechten, te vechten voor mijn gelijk. En omdat de UCI, de beslissing van een Belgische Rechter eigenzinnig heeft geïnterpreteerd, volgens hun -niet bestaand- reglement. Het zij zo, ik heb er me al bij neergelegd. 986 dagen, da’s bijna 3 jaar! Het was een ongelooflijk lange periode, een nare ervaring, met dan nog een aantal droeve gebeurtenissen erbovenop. De dag dat ik werd beticht van dopinggebruik, stuikte mijn wereld in. Ik kende de gevonden producten niet , was overtuigd van mijn onschuld. Maar leg dat, op dat moment, maar eens uit. Op één dag tijd, werd ik wereldwijd, via alle media, beschuldigd, verdacht bevonden, door het slijk gesleurd, slecht gemaakt. En daarna mocht ik beginnen terug vechten! In nood leert men zijn vrienden kennen! Ik heb voor de voorbij periode héél véél mensen te danken. Ik denk hierbij, aan de velen, die me altijd zijn blijven steunen, of aan zij, die gaandeweg in mijn zaak zijn beginnen geloven. Enkelen wil ik graag vermelden. Vooreerst de (moeilijk te vinden) wetenschappers, die mijn raadsel hebben opgelost, en die voor ieder verdacht product, ragfijn hebben aangetoond, van waar de oorsprong, en hoe het in mijn urine kon komen. Met de deskundige verslagen van de wetenschappers, was de zaak voor mij eigenlijk opgelost. Zonder dergelijke gespecialiseerde wetenschappers, staat een sporter, nergens! ‘Chapeau’, voor deze gedreven mensen. Dan moesten de advocaten aan het werk. De gehele rechtsgang was, is, en blijft gigantisch. Want je kan wel gelijk hebben, maar je moet ook nog gelijk krijgen voor de rechtbank. In België, na een zeer grondige procedure die bijna een jaar duurde, ging dat feilloos.
Ik werd geheel vrijgesproken, zonder enige blaam! Maar WADA kon die vrijspraak niet hebben, ging in Beroep. In het Zwitserse Lausanne, werd ik na een hilarisch procesje, van een uurtje, zonder dossier!, en in het Frans, toch voor de volle twee jaar geschorst!Die schorsing, die nu voorbij is, heb ik aangevochten, blijf ik aanvechten, en ook dat zal nog een hele tijd duren. Pat McQuaid zegt, dat mijn advocaten, mij gebruiken, om de wielersport te kelderen, en dat ik daar nog grof moet voor betalen ook. Ik wil dat hier, formeel en pertinent tegenspreken. Zonder dergelijke gespecialiseerde advocaten, staat een sporter, nergens. Een wirwar aan besluiten, decreten, reglementen, en wetten. Een waterval aan procedures. In België en in buitenland! Eén tiende van een normaal tarief, zou voor mij nog onbetaalbaar zijn geweest. ‘Een dikke Proficiat’, en een ‘Nog veel dikkere Merci’ staan hier volkomen op hun plaats.
Mijn supporters! Ik wist echt niet dat ik er zoveel had, en had niet verwacht dat ze op dergelijke hevige en stevige manier achter mij zouden blijven staan. Bekijk ik mijn website, of mijn Facebookpagina, dan bulken die van de peptalk, de ondersteunende berichtjes. Het scanderen van mijn naam, ‘Il-jooo, Il-joo’ staat in mijn geheugen gegrift, en wanneer supporters me op training aanmoedigen om door te zetten, dan krijg ik vleugels. Bedankt, ik hoop dat ik jullie nog veel koersvreugde kan bezorgen!
Een woord van dank ook, voor vrienden, mijn naasten, mijn familie, mijn vrouw An-Sofie en kleine Jules. In de moeilijkste momenten, en die heb ik zeker doorgemaakt, kon ik alleen bij hen terecht, hebben zij me opgevangen. Daar zijn geen woorden voor. Tot slot, een speciaal woord van dank voor het Quick Step Cycling Team en dhr. P. Lefevere. Als ik nu nog in goede conditie ben, en weer zin heb om te koersen, dan is dat grotendeels, door de niet aflatende steun van mijn team. Na de vrijspraak in België heb ik voor Quick Step mogen tekenen, en na de z6sdaagse 2010 werd mijn contract verlengd. Het team, de leiding, het kader, het personeel en de renners, zijn al die tijd in mij blijven geloven. Dat was een hele opsteker! En het feit, dat ik al die tijd, correct ben betaald, maakte mijn moeilijk leven draaglijk. Ik hoop van ganser harte, dat ik bij het team mag/kan blijven, en dat ik eindelijk kan doen, wat ze al die tijd al van mij verwachten: koersen rijden, en bij voorkeur winnen! Lang, vervelend, beschuldigd, verdacht, gekraakt, moeilijk, slopend, zwaar,….Maar hoe erg is dat alles? In diezelfde – en dan wordt het ‘korte’- periode van 3 jaar, verloor ik vele vrienden: Frederik Nolf, Frank Vandenbroucke, Dimitri Defauw en mijn beste vriend Wouter Weylandt. Dat was pas onwezenlijk. Daar zijn écht geen woorden voor. En ik had al ‘ervaring’ met de overlijdens van Johan Mannaert en Isaac Galvez. Deze droeve gebeurtenissen, fataal en definitief, lieten me toe, het relatieve van (on)gelukkig -zijn, in te zien. Mijn schorsing is voorbij, en dat is goed. Maar bij hen, is hun leven voorbij, en dat is niet goed. Dat maakt een wereld van verschil! En dan, mocht er morgen een sporter bij me aanbellen, beticht van dopinggebruik, en zeker van zijn onschuld, welke raad moet ik hem dan meegeven? ‘Vecht niet terug, start geen rechtsgang, onderga de vernederingen, en zit uw schorsing uit’ Dan komt hij, ten onrechte, ahw achter de tralies te zitten, maar na 2 jaar, is alles ‘vergeten en vergeven’. Of ‘Vecht terug, start een rechtsgang, weet dat het 10 à 15 verschillende procedures kunnen worden, weet dat het vijf, acht, tien jaar kan duren, en weet ook dat rechtspraak, soms, een beetje, een loterij is: je weet waar en wanneer je begint, maar je weet nooit waar en wanneer het eindigt, en of je zal winnen’. Ikzelf heb voor de tweede optie gekozen, maar ik zou begot niet weten, wat nu nog aan te raden. Zaterdag, 6 augustus 2011, dag 986. Welk weer het is, dat kan me niet schelen. Ik mag weer koersen!

Terug naar nieuwsoverzicht